Nieuw thuis

Zondag, 13 november 2016

Ik word wakker, en ik voel dat vandaag een bijzondere dag gaat worden.
Gek genoeg durf ik vanuit mijn veilige hoekje vandaan te komen, en ga ik de drukke huiskamer verkennen. Daar staat een grote mand en ik ga daar eens in snuffelen.

Even later word ik weer opgetild, en ik weet dat er iets gaat gebeuren.
Ik zie daar de man en vrouw staan, die gisteren bij me waren.
Ze doen me een tuigje om, en ik mag met ze mee naar buiten.
Dit is eng, buiten is niet fijn, en aan een tuigje voel ik me niet veilig want ik kan niet wegkruipen, help!

Een hondje komt op me af, de man heeft haar eerst aan de riem maar maakt haar dan los. Ze snuffelt bij me en geeft meteen een grom. Wie ben jij? Ik ben niet bang van haar, ik weet dat zij hetzelfde is als ik ben. Ik weet niet waarom, maar ik voel dat aan.

Ze rent weg en ik wil haar achterna rennen, hee, dat is fijn! Ik hoor het vrouwtje vragen: het lijkt wel alsof haar staartje is gebroken, er lijkt een knak in te zitten. Wat bedoelt ze daarmee? Ja, als ik bang ben, dan gaat mijn staartje inderdaad tussen mijn achterpoten hangen, want ik wil klein zijn ... dan zien ze me niet ...

Maar nu ren ik achter Isa ( ze heet het andere hondje ) aan, en voel me voorzichtig blij worden. Mijn staartje komt heel voorzichtig uit de hang-positie, die doet het gelukkig nog! Ik zit nog wel in een tuigje, maar dat geeft even niet.

Plotseling schrik ik van een groot zwart stuk plastic, en binnen 2 seconden heb ik me uit het tuigje gewurmd, ik ben vrij! Dit is fijn, zo vrij loslopen, maar mag ik wel blij zijn? Ik ben bang om blij te zijn maar ik ren lekker rond en de man en vrouw zien verbaasd dat er ineens een blij uitgelaten Beagletje voor hun neus verschijnt. Is dit dezelfde als die van een paar seconden geleden?

Isa negeert me, maar geeft een grauw wanneer ik te dicht bij haar in de buurt kom. Ik mag niet op dezelfde plek snuffelen, en ik mag niet aan haar kont ruiken, dan wordt ze boos.

De man en vrouw overleggen, en voordat ik weet wat er gaat gebeuren, zit ik ineens achterin een auto. Ik maak me klein, en ik laat me niet horen ... ik ben er niet.

We stoppen, en de man haalt me uit de auto. Ik mag los in een grote tuin, met rondom een hek waar ik niet uit kan ontsnappen. En daar is Isa weer. Ze rent vrolijk de tuin door, en ik ren vrolijk met haar mee! Ik verken deze tuin, en zie veel struiken. Dat ziet er veilig uit, hier kan ik me verschuilen. Ik maak me klein en blijf in de struiken zitten. Hier kan ik me wel veilig voelen, dat ligt vast lekker om te slapen.

Ik moet mee naar een huis maar dat wil ik niet. Langs een hekje lopen vind ik eng ... ik wil in de veilige tuin met de struiken blijven. Maar deze mensen willen me toch verder meenemen. Ik laat me optillen, en ik kom in een huis. Dit vind ik niet fijn, ik wil op een plekje blijven. Bij de achterdeur blijf ik zitten, en ik verroer me niet. Ik ben er niet. Isa komt af en toe kijken en geeft een grom, maar daar ben ik niet bang van. Ik ben bang voor de omgeving. De mensen komen bij me zitten en aaien me. Ik voel me veilig bij hun, en leg mijn kop in hun handen.

Voorzichtig eet ik even later een paar brokjes, en drink ik wat water. Dit hebben ze bij me gezet. De keuken vind ik eng, daar wil ik niet naartoe. Maar de mensen vinden het goed dat ik hier blijf. Ze leggen een mooie kussen voor me weg, en tillen me hierop. Dit is fijn. Bij de achterdeur op dit kussen voel ik me veilig. Eindelijk vind ik rust. Ik val in slaap en heb rust. De mensen hoor ik zachtjes praten en een beetje lachen : we hebben weer een snurk-Beagle in huis hoor ik ze zeggen ... maar ik slaap alweer.