De eerste nacht en dag

Maandag 14 november 2016

Het huis blijft voor mij vreemd en eng. Mijn kussen is mijn veilige haven, hier wijk ik niet vandaan. De eerste nacht hier in huis heb ik lekker geslapen, het vrouwtje lag vlak bij me op de bank, samen met Isa.

De tuin blijft voor mij een leuke en ontspannen ruimte, hier mag ik los en ben ik blij! Maandagochtend heb ik het eerste kwartier gerend, en Isa begint mij nu ook voorzichtig te accepteren. Die begrijpt mij, en ik begrijp haar.
Ik vind het ook leuk om naar het vrouwtje te rennen, en vlak voor haar weer om te draaien, dat is een leuk spelletje!
Maar de struiken achterin de tuin blijven voor mij een plekje waar ik me kan schuilen.
Het lopen langs het tuinhek wordt steeds minder eng.
s'Middags mochten we weer los in de tuin, en nu maakte het vrouwtje er een spelletje van. Ze rende zelf weg, en ik rende achter haar aan, dat is leuk!
Voordat ik wist wat er gebeurde, rende ik zonder aangelijnd te zijn langs het tuinhekje en liep ik zelf naar binnen. Het baasje en vrouwtje vinden dat al een hele grote stap voor mij, en waren hier heel blij om. Maar dit blijf ik niet doen hoor ... dit was een voorzichtige stap voor mij.

Binnen blijf ik op mijn kussen, hier kom ik echt niet verder vanaf. Ja als ik ergens van schrik ... er kwam ineens een grote kussen naar binnen, toen dook ik weg in een hoekje. Toen het gevaar weg was, liep ik zelf wel terug naar mijn kussen. Mijn veilige zwart-wit gevlekte kussen.
Ik lig wel steeds meer ontspannen op mijn kussen, niet meer zo gespannen en verkrampt als in het begin.

Ik begin nu ook voorzichtig blij te zijn wanneer baasje of vrouwtje thuiskomen, wanneer ze even zijn weggeweest. dan laat ik een blije miep-piepje horen! Mijn staartje wil dan wel kwispelen, maar dat lukt ( nog ) niet. Ik vind het contact met hun heel fijn. Als ze bij me zitten, dan leg ik het liefst mijn koppie in hun handen, ik zoek contact zelf op. Met mijn snuitje kom ik dichterbij, om hun te voelen. Ja zelfs zo dat ik soms een paar centimeter van mijn kussen af moet tijgeren, omdat ik ze wil voelen.

Ik heb ook al kennisgemaakt met de knuffels. Die vind ik interessant, hier mag ik zelfs in bijten, maar dat durf ik niet zo goed. Ik heb wel laten zien dat er diep in mij, een klein pittig dametje schuilt: Wanneer Isa dicht bij mijn knuffel komt, krijg ik een klein rimpel-neusje, dan laat ik zien dat ik niet wil dat zij hem afpakt.

Ik wen steeds meer aan de geluiden in huis. Ze hebben een koffiezetapparaat wat zelf bonen maalt. Dat maakt behoorlijk wat herrie, maar na een paar keer te hebben gehoord, weet ik dat dat niet zo eng is. Ook het verkeer wat voor hun huis voorbij rijdt, vind ik niet zo eng. Het lijkt wel alsof ik dit al gewend was van vroeger ...

Baasje en vrouwtje zijn blij met deze eerste nacht en dag. Ik schijn ook zindelijk te zijn, wat dat dan ook mag betekenen. Kortom, ze hebben er vertrouwen in dat het wel goed gaat komen met mij. Maar we zijn er nog niet, en dat gaat nog wel eventjes duren.