Ik ben Nomi

Zaterdag, 12 november 2016

Ik lig in mijn veilige hoekje, weggekropen onder een kast. Als ik me maar klein maak, en zo min mogelijk beweeg, dan zien ze me niet. Hier ben ik veilig.
Buiten mijn veilig hoekje lopen mensen en heel veel honden, maar ik ben bang...
Ze zeggen dat ik het hier beter ga krijgen, dan daar waar ik eerst was.
Ik heb in Portugal gewoond, maar ik wil dat vergeten, dat was niet fijn. Wat er daar met me is gebeurd weet ik niet en wil ik vergeten.

Een mevrouw wil me uit mijn veilige hoekje weghalen, maar ik wil niet mee.
Toch lukt het haar met veel moeite, en word ik weggedragen.

We komen in een kamer, en daar staan een man en vrouw op me te wachten, en ik word meteen in de armen van deze vrouw geduwd. Ik ril en tril, want ik ben bang ...
Dan merk ik dat deze vrouw ook bang is, ze begint te huilen, terwijl ze me voorzichtig aait.
Niet bang zijn, ik doe je niks ... ik wil alleen maar onzichtbaar zijn, maar jij moet niet bang voor mij zijn, vrouwtje!

De man komt voorzichtig dichterbij en pakt me bij mijn koppie vast, hij kijkt in mijn ogen en ik zie ook bij hem tranen. Deze mensen zijn net zo bang als ik, zouden zij ook een veilig hoekje hebben?

Ik hoor ze praten, en ik stop met trillen, dit voelt veilig. We gaan op de grond zitten, en ik ga me steeds veiliger voelen.

Dan word ik weer opgetild, en gaan deze mensen weg. Nee niet weggaan, ik wil lief voor jullie zijn! Ik kruip weer terug in mijn veilig hoekje onder de kast, daar ben ik onzichtbaar en daar kan me niks gebeuren.