Een stapje vooruit, en soms twee stapjes terug.

Ik woon nu al ruim 2 weken bij mijn nieuwe baasjes.
Hier heb ik mijn rust gevonden, en ik merk dat zij ook heel veel van mij houden.
Mijn wereldje is al een stuk groter geworden in huis, het kleine wereldje wat ik eerst had op het zwart-witte kussen is inmiddels uitgebreid. Ik lig nu ook regelmatig achter de kamer bij de tuindeuren op het grote kussen.
Soms komt Isa bij me liggen.
En ook weet ik dat ik bij de bank mag komen.
s'avonds word ik opgetild, en mag ik heerlijk tegen baasje of vrouwtje liggen.
Dan nestel ik me heerlijk tegen ze aan, en ben ik zo vertrokken naar dromenland.

Maar het gebeurt ook dat ik weer even onzichtbaar wil zijn.
Zoals vandaag ...

Dan kruip ik in een hoekje achter de bank weg, onder een klein tafeltje, en dan maak ik me onzichtbaar. In dit kleine hoekje probeer ik dan te slapen.
Toen ik dat vandaag deed, was mijn vrouwtje even geschrokken want ik hoorde haar roepen :
Nomi, waar ben je ?
Tot ze me vond, weggekropen in mijn hoekje. Ze keek droevig naar me, maar liet me wel even in mijn wereldje zijn.

Ja, ik ga wel goed vooruit, maar soms ... dan heb ik weer even mijn eigen ruimte nodig.