Een stapje vooruit, en soms twee stapjes terug.

Ik woon nu al ruim 2 weken bij mijn nieuwe baasjes.
Hier heb ik mijn rust gevonden, en ik merk dat zij ook heel veel van mij houden.
Mijn wereldje is al een stuk groter geworden in huis, het kleine wereldje wat ik eerst had op het zwart-witte kussen is inmiddels uitgebreid. Ik lig nu ook regelmatig achter de kamer bij de tuindeuren op het grote kussen.
Soms komt Isa bij me liggen.
En ook weet ik dat ik bij de bank mag komen.
s'avonds word ik opgetild, en mag ik heerlijk tegen baasje of vrouwtje liggen.
Dan nestel ik me heerlijk tegen ze aan, en ben ik zo vertrokken naar dromenland.

Maar het gebeurt ook dat ik weer even onzichtbaar wil zijn.
Zoals vandaag ...

Dan kruip ik in een hoekje achter de bank weg, onder een klein tafeltje, en dan maak ik me onzichtbaar. In dit kleine hoekje probeer ik dan te slapen.
Toen ik dat vandaag deed, was mijn vrouwtje even geschrokken want ik hoorde haar roepen :
Nomi, waar ben je ?
Tot ze me vond, weggekropen in mijn hoekje. Ze keek droevig naar me, maar liet me wel even in mijn wereldje zijn.

Ja, ik ga wel goed vooruit, maar soms ... dan heb ik weer even mijn eigen ruimte nodig.

Nieuwe vriendjes ontmoet

Vandaag maakten we een wandeling en kwamen we langs de buren. Hier wonen twee ruwharige Jack Russeltjes van ongeveer een jaar oud. Ik mocht zomaar kennismaken met deze twee jonge enthousiaste hondjes Cash en Vince.

Nou, dat was echt heel leuk! Zij renden net zo hard als ik kan, en ik vond ze echt heel leuk en zij mij ook. Zij hebben ook zo'n grote tuin als bij ons thuis, ze hebben zelfs 2 geiten naast de tuin staan, maar ik was daar niet bang voor.
Mijn staartje kwam steeds hoger te staan, en ik heb lekker gespeeld en uitgedaagd.

Deze twee vriendjes zal ik zeker vaker gaan zien, want we zijn aan elkaar gewaagd.

Daarna hebben we door de polder gewandeld, en eenmaal thuis gekomen was ik lekker moe. Hier heb ik me heerlijk genesteld op een ander kussen wat bij het achterraam ligt, ook weer voor het eerst, Isa kwam nu ook rustig bij me liggen...

De allereerste keer op de bank

Ik heb in huis mijn vaste slaap-plekje en dat is het zwart-witte kussen.
Hier lig ik van het begin af aan al zo lekker op, en ik heb ook steeds gedacht dat ik niet verder dan dit kussen "mag" komen in huis.

Totdat gisteravond het baasje het tijd vond om daar verandering in te brengen.
Hij tilde me voorzichtig op, en legde me naast hem op een heerlijk warme plaid op de bank.
Nou ... ik kan jullie wel vertellen dat ik dat wel erg relaxed vond!
Ik heb de hele avond genoten, heerlijk gesnurkt en heb me volledig tegen het baasje aan genesteld !

Toch durf ik tot nu toe nog steeds niet uit mezelf daar naartoe te lopen. Ik heb toch nog meer bevestiging en vertrouwen nodig om mijn grens te verleggen binnenshuis.

Vandaag vond het vrouwtje ook dat het tijd werd om mijn kussen uit te wassen.
Ze had al een zwart mandje gekocht maar ik heb blijkbaar een hekel aan donkere kleuren. Dus wat heeft ze gedaan, een mooie zachte lichte hondendeken in het kussentje gelegd en voorzichtig tilde ze me op in het nieuwe mandje.
Ze bleef heel lang bij me zitten en aaide me. Ze zei dat ik echt heel braaf ben, en zo lief ...
Ik voelde me weer helemaal rustig worden, en voorzichtig legde ik mijn koppie op de rand van de mand. Ja ... dit ligt inderdaad ook erg lekker.
Voordat ik wist wat er gebeurde, ging mijn zwart witte kussen de wasmachine in!

Maar ik vind het allemaal best. Vanavond mag ik bij het vrouwtje op de bank liggen, en mijn avond kan niet meer stuk!

Kleine ontsnapping

We reden zoals elke dag weer richting het bos. Bij de parkeerplaats aangekomen was het enorm druk met auto's. Er was hoogstwaarschijnlijk een jacht-training gaande in het bos.

Vrouwtje vond het verstandig om naar een rustigere plek te rijden, omdat ik gisteren zo ben geschrokken van een paar harde knallen in het bos, dat ik de hele wandeling met m'n staart tussen mijn poten had meegelopen. Ik vond het duidelijk niet fijn.

Dus op een andere plek in een bospaadje aangekomen, deed vrouwtje de achterklep open en wilde mijn riem pakken. Maar voordat ze er erg in had, was ik zo vlug als water uit de auto gesprongen en rende met riem en al achter me aan naar een drukke weg toe!

Ik schrok zelf enorm van wat er gebeurde, want ik werd achtervolgd door die riem, hoe harder ik rende, hoe meer die riem me probeerde in te halen....

Ik hoorde vrouwtje roepen dat ik terug moest komen, maar dat kan ik niet, want ik werd achtervolgd. Vlak voor de weg schiet ik het weiland in, en ren richting een huis waar een paarde-wei naast ligt. Bij dat huis blijf ik even wachten, om van de schrik  te bekomen.

Het vrouwtje komt al door het weiland naar me toegelopen, met Isa aan de riem erbij. Ze roept me heel lief, maar wel heel resoluut. Ik zie haar gehurkt zitten, en ze roept me weer ... ik wil toch wel erg graag bij haar zijn, en ik wandel door de paarde-wei door, rakelings onder het schrikdraad door naar mijn vrouwtje toe. Ze was enorm blij dat ik haar blijkbaar toch erg vertrouw, dus werd ik uitbundig beloond terwijl ze mijn riem pakte.

Wat was dat een avontuur zeg .... de wandeling was ik niet lekker op mijn gemak, maar eenmaal thuis was ik weer relaxed en heb ik heerlijk met het vrouwtje gekroeld!

Het vrouwtje bekijkt het positief, want ze ziet dat ik haar vertrouw, en vind het erg bijzonder dat ik uit mezelf naar haar toe ben gelopen.

Ze gaat nu maatregelen nemen, zodat dit niet meer kan gebeuren. Er komt een extra bevestiging achterin de auto waardoor ik niet nog een keer zo kan ontsnappen.

Als een schaduw ...

Zoals jullie weten ben ik heel graag in het bos, en ik volg Isa ook graag op de voet ... eh poot!
Vrouwtje denkt dat Isa er nu een schaduw bij heeft, waar Isa is, daar ben ik vlak bij in de buurt.

Snuffelt Isa aan een struik, dan kom ik er met mijn snuitje bij.
Rent Isa een eind vooruit, dan ren ik met haar mee, zolang de riem me dat toelaat!
Drink Isa uit een water-emmer in de tuin, dan drink ik daar ook uit.

Ja, ik ben erg graag bij Isa in de buurt. In de tuin rent ze ook steeds vaker met mij mee, dan daag ik haar uit en ze neemt de uitdaging nu steeds vaker aan.

Isa en Nomi ... ❤

Waar is mijn kussen?

Gisteravond hebben we weer langs de weg gewandeld. Ik moet nog steeds erg wennen om kort aan de riem te lopen. Maar vrouwtje en baasje hebben er vertrouwen in dat dit steeds beter gaat.

Maar toen we terug binnen kwamen, lag mijn kussen ineens niet meer op z'n plek! Wat hebben ze nu weer gedaan? Het kussen hebben ze middenin de kamer gelegd. Maar dit hadden we niet zo afgesproken ...

Ik blijf eerst stoïcijns bij de achterdeur zitten en kijk ze verontwaardigd aan. Als ik lang genoeg zo blijf zitten, krijgen ze vast wel medelijden met me. Maar nee hoor, ze besluiten gewoon dat ze alle tijd hebben, en ze blijven zelf ook gewoon op de bank zitten. Zachtjes begin ik te miepen, en ik kijk naar mijn kussen. Waar het heeft gelegen, ligt nu dat andere kussen met een zacht dekentje. Maar dat vind ik gewoon niet lekker liggen.

Voorzichtig sluip ik laag bij de grond richting mijn vertrouwde kussen. En weer terug. En weer naar mijn kussen, steeds kom ik hoger van de grond. Ik word wel steeds zekerder van mezelf nu ik merk dat er niets raars gebeurt. En net op het moment dat ik mijn kussen wil verkennen, zie ik in de ruiten van de tuindeuren iets heen en weer bewegen : Ik laat meteen mijn beagle-joel horen ! Baasje, vrouwtje, let op, daar is iets!! Ik laat merken dat ik heel goed kan waken ! Maar ik durf nu niet meer naar mijn kussen, want ik blijf dat vreemde heen en weer bewegende "iets" zien.

Vrouwtje doet het rolgordijn dicht, maar ik blijf waaks. Ook Isa is meteen waaks, zodat we samen joelen en brommen. Het kussen wordt bij de bank neergelegd, ver van de tuindeuren vandaan.
En dan ineens wandel ik door de kamer. Voor het eerst. Op mijn gemak ga ik naast de bank zitten, vlakbij mijn kussen. Hee, hier zie ik weer hele andere dingen, ik kijk rustig rond, terwijl baasje mij aait. Dit bevalt me wel hoor. Ik krijg een snoepje in mijn kussen en ik ga weer lekker op mijn kussen liggen. Maar nu op een andere plek dan waar ik gewend ben.

Het kussen zal voorlopig nog niet worden uitgewassen, maar wat ik heb bereikt met mijn verkenningstocht in huis is het allemaal waard !

Storm

Ik merkte de laatste dagen al dat het buiten onstuimiger werd. De blaadjes waaiden steeds harder in het rond, en ook de grote takken van de bomen zwiepten steeds harder heen en weer.

Vandaag was het dan een echte storm, de wind gierde rond het huis, en ik hoorde allerlei geluiden die ik eerst  niet hoorde. Maar om nu te zeggen dat ik hierdoor angstig werd, nee dat viel best mee.
Misschien komt dat wel omdat ik Isa in de gaten houd. Als zij rustig blijft liggen, dan zal het wel goed zijn.

Toen de storm vandaag even wat minder werd, zijn we weer gaan wandelen. Ditmaal mocht ik met de auto mee. We stopten bij het bos en ik was weer helemaal gelukkig!
Het bos blijf ik zo fijn vinden, lekker mee rennen naast Isa, snuffelen, ontdekken. En we liepen nu ook door een weiland, hier rende ik aan de lijn volop rondjes, dit vind ik echt prachtig!

Toen we terugreden, zat ik voor het eerst samen met Isa achterin. Baasje en vrouwtje hebben er wel vertrouwen in dat we geen ruzie krijgen.

Eenmaal thuis heb ik mijn bakje met eten ditmaal in een keer opgegeten, ik had best wel honger.
Laat het buiten maar waaien en stormen, binnen op mijn kussen ben ik gewoon heerlijk relaxed ...

Op avontuur

Vandaag heb ik een lange ontdekkingstocht gemaakt samen met Isa en baasje en vrouwtje.
Eerst wandelden we langs de weg, wat ik al een paar keer eerder heb mogen doen.
Maar deze keer draaiden we niet terug, maar liepen we verder ... dat vond ik toch wel erg spannend! We liepen een bospad in, en zodra we het bos inliepen, kreeg ik meer luchtjes in mijn neus.

Dit is echt heel leuk! Samen met Isa snuffelen, rennen ( aan de riem helaas ) en alles ontdekken in het bos.
Ja dit wil ik echt wel vaker gaan doen, vrouwtje zei dat we dit vaker gaan doen, misschien zelfs wel elke dag!

Ik heb binnen nog iets meegemaakt wat ik niet fijn vond.
Ik kwam binnen nadat ik in de tuin had rondgescharreld, en ik zie dat er ineens half op mijn vertrouwde gevlekte kussen een zwarte mand staat ... maar dat hadden we niet afgesproken. Ik schrok hier echt behoorlijk van. Snel kroop ik onder de tafel en smeekte of dat enge zwarte mandje weg mocht. Ze haalden het meteen weg, en langzaam kroop ik weer terug op mijn vertrouwde kussen. Dit moeten ze dus echt niet vaker doen, ineens iets gaan veranderen. Ik hoorde ze zeggen dat het kussen eigenlijk uitgewassen moet worden, maar daar wachten ze maar gewoon even mee hoor!

Van buiten naar binnen

Zoals jullie weten, vind ik het buiten leuker en veiliger dan binnen. Dat komt waarschijnlijk omdat ik vroeger nooit welkom was in huis. Maar hier werd ik gedwongen om binnen te slapen. Dat is erg moeilijk voor mij. Iets wat ik twee jaar lang gewend ben, kan ik niet zomaar ineens omschakelen.

Nu ben ik er wel achter dat ik hier gewoon in huis mag leven. Ik slaap erg lekker op mijn inmiddels vertrouwde kussen, maar nog steeds kom ik niet van mijn kussen af om de rest van het huis te onderzoeken. Dat komt wel, later ... ooit.

In de tuin vind ik het fijn, vooral wanneer Isa gaat rennen, dan ren ik graag achter haar aan. Maar ik vind het ook veilig om achterin de tuin achter de struiken rond te scharrelen. Ik denk dat het komt omdat dat veel lijkt op de plek wat ik gewend ben, in het verre Portugal. Hier zit ik graag, en dat beschouw ik ook als mijn plekje.

Wanneer ik word geroepen om weer mee naar binnen te gaan, begrijpen jullie wel dat ik dit niet fijn vind. Ik word dan aan de riem gedaan, en met veel tegenzin loop ik dan mee langs het tuinhekje, naar de garage en dan naar de woonkamer.

Gisteren deed het vrouwtje het ineens anders. Ze riep me en deed geen riem om, liep niet naar binnen, maar liep voorbij de garagedeur. Hee, is daar ook ruimte? Voorzichtig loop ik naar het tuinhekje, nee ik durf niet. Maar ik wil wel graag want ik ben nieuwsgierig. Na een paar keer proberen, liep ik er ineens voorbij. Dit is niet eng, er gebeurt niets engs, dat valt mee !

En vandaag ging ik zelfs nog een stapje verder, ik liep vrouwtje achterop, en zonder aangelijnd te zijn, liep ik heel snel langs het tuinhekje zo langs de achterdeur naar binnen!

Ik werd meteen beloond, en ik vond dat van mezelf wel heel dapper.

Van binnen naar buiten liep ik al makkelijk, maar nu dus ook voor het eerst van buiten naar binnen!

Ik ben best wel dapper!

Nou, ik heb me heel dapper gedragen begrijp ik.
Het was nu voor het allereerst dat ik samen met Isa op het huisje moest passen.
Een paar uurtjes waren baasje en vrouwtje weg, en ze zeiden : braaf zijn, en heel goed op het huisje passen hoor!
Nou, aangezien mijn kussentje mijn huisje is, vond ik het niet erg om op het huisje te passen, ik heb ervoor gezorgd dat niemand op mijn kussentje komt ...
Ik voel me steeds vaker voorzichtig blij, ik laat mijn staartje al vaker een beetje kwispelen. Vooral als ik heb laten merken dat ik goed op huisje heb gepast, dan laat ik dat graag zien : kijk eens hoe goed ik me heb gedragen!

Gisteravond ging baasje met een knuffel gooien, en Isa rende er steeds achteraan om het te pakken, ik zat echt vol  verbazing te kijken ... mag dat zomaar hier binnen?
Plotseling kreeg ik ook een klein knuffeltje in mijn kussen, maar dat is wel leuk om aan te ruiken, en om in te knagen.
Baasje mag hem ook van me afpakken, dat vind ik niet erg. En dan gooit hij mijn knuffeltje ook een klein stukje verder. Voordat ik wist wat er gebeurde, stap ik van mijn kussentje om het knuffeltje te pakken, en vol trots hou ik hem in mijn bek vast! Ineens loop ik heel triomfantelijk door de kamer, naar Isa. Kijk eens wat ik heb? Mooi he? Ik loop gauw weer terug naar mijn kussen, want ik had ineens door dat uit mijn kleine wereldje was gestapt ...

Waar ik ook aan moet wennen, zijn de harde geluiden die uit een andere ruimte komen. Daar wordt gewerkt aan een keuken. Timmeren en zagen ... daar schrok ik wel even van. Maar toch bleef ik lekker in mijn kussentje liggen. Wel ben ik dan alert hoor, zolang het niet dichterbij komt dan is het goed. Ja maar dan moeten ze niet ineens ( per ongeluk ) een meetlat laten vallen, die bij mijn kussen terecht komt, ik vlucht meteen onder de tafel. Maar ik durfde wel weer gewoon terug te gaan, en ben weer lekker gaan slapen.

Baasje en vrouwtje hebben door dat ik best dapper ben, dus kreeg ik s'avonds een tuigje aan en met mijn riempje om met dubbele sluiting ( stel je voor dat ik me eruit wurm ).
En toen liepen we door de tuin, naar de tuinpoort. Ik mocht zomaar de tuin verlaten, en met ze mee wandelen langs de weg! Maar dat vind ik eigenlijk wel heel leuk, ik loop dapper mee, maar ben wel erg alert wanneer ik de bladeren achter me hoor vallen, of als ik andere vreemde geluiden hoor.
We draaien om, maar wacht .. ik wil nog wel een stukje verder mee lopen hoor!
Dat was een leuke ervaring, en dit gaan we voortaan elke avond doen.

Ja, je kunt wel zeggen dat ik best wel dapper ben, ondanks dat ik nog steeds op mijn kussentje blijf, en dat ik nog steeds soms  graag in de tuin in de struiken blijf zitten, ben ik echt wel dapper!

Drie nachten verder

We zijn nu drie nachten verder, en ik moet zeggen dat ik s'nachts wel heel lekker slaap in huis. Ik voel me ook al iets vrijer in huis, de ruimte van mijn kussen wordt een paar centimeter groter, ik durf me nu ook steeds meer te ontspannen. Mijn kleine onzichtbare ruimte wordt steeds een heel klein beetje zichtbaarder. Ik durf me meer te laten zien.

Ik merk steeds meer dat ik me veilig kan en mag voelen. Ik was me nu ook nadat we buiten zijn geweest, ik word steeds nieuwsgieriger naar de dingen om me heen, zonder meteen bang te zijn.
Maar mijn kussen blijft nog steeds mijn wereldje binnenshuis.
Baasje en vrouwtje proberen me wel van mijn kussen te lokken, maar ik trap hier niet in.
Vrouwtje heeft het zelfs gewaagd om mijn kussen te verplaatsen, maar dacht je nu echt dat ik zomaar accepteer? Nee, dan ga ik gewoon bij de achterdeur zitten, en laat ik duidelijk merken, tot hier en niet verder.

Ze zijn er nu ook achter hoe ik mijn eten het liefst heb: geserveerd op een bordje, ipv in zo'n rvs bak. En dan wil ik wel graag in alle rust mijn brokken opeten. Ik hoef hier echt niet bij geholpen te worden. Dan staan ze allebei in de keuken om het hoekje te kijken hoe ik mijn brokjes opeet.
Ja ... ze weten nu wel dat ze een diva in huis hebben  gehaald, die graag van de room-service gebruik maakt.

In de tuin vind ik het nog steeds erg fijn! Wel heb ik ook daar laten merken, dat ik op mijn privacy gesteld ben. Wanneer ze aan het begin van de tuin zitten, dan verken ik de tuin. Samen met grote zus Isa snuffel ik dan lekker alle luchtjes op. Isa geeft ook nog steeds duidelijk aan wanneer ik te dicht bij haar in de buurt kom. Ook zij is gesteld op haar ruimte, maar ik ben nog steeds niet bang voor haar. Ik snap dat ook zij moet wennen aan mijn aanwezigheid. Zij vindt het binnenshuis dan ook helemaal niet erg dat ik me onzichtbaar kan maken, op mijn zwart-witte kussen. Ze accepteert het zelfs dat ik me dit kussen heb toegeëigend, want het is eigenlijk haar camouflage-kussen!

Ik vind het nog steeds eng om vanuit de tuin naar het huis te lopen. Maar het gaat wel steeds beter hoor, ik probeer heel dapper te zijn. Maar ik doe het alleen als ik aan het riempje loop.

Het gaat met hele kleine muize-stapjes vooruit ... en dat is en voelt positief !

De eerste nacht en dag

Maandag 14 november 2016

Het huis blijft voor mij vreemd en eng. Mijn kussen is mijn veilige haven, hier wijk ik niet vandaan. De eerste nacht hier in huis heb ik lekker geslapen, het vrouwtje lag vlak bij me op de bank, samen met Isa.

De tuin blijft voor mij een leuke en ontspannen ruimte, hier mag ik los en ben ik blij! Maandagochtend heb ik het eerste kwartier gerend, en Isa begint mij nu ook voorzichtig te accepteren. Die begrijpt mij, en ik begrijp haar.
Ik vind het ook leuk om naar het vrouwtje te rennen, en vlak voor haar weer om te draaien, dat is een leuk spelletje!
Maar de struiken achterin de tuin blijven voor mij een plekje waar ik me kan schuilen.
Het lopen langs het tuinhek wordt steeds minder eng.
s'Middags mochten we weer los in de tuin, en nu maakte het vrouwtje er een spelletje van. Ze rende zelf weg, en ik rende achter haar aan, dat is leuk!
Voordat ik wist wat er gebeurde, rende ik zonder aangelijnd te zijn langs het tuinhekje en liep ik zelf naar binnen. Het baasje en vrouwtje vinden dat al een hele grote stap voor mij, en waren hier heel blij om. Maar dit blijf ik niet doen hoor ... dit was een voorzichtige stap voor mij.

Binnen blijf ik op mijn kussen, hier kom ik echt niet verder vanaf. Ja als ik ergens van schrik ... er kwam ineens een grote kussen naar binnen, toen dook ik weg in een hoekje. Toen het gevaar weg was, liep ik zelf wel terug naar mijn kussen. Mijn veilige zwart-wit gevlekte kussen.
Ik lig wel steeds meer ontspannen op mijn kussen, niet meer zo gespannen en verkrampt als in het begin.

Ik begin nu ook voorzichtig blij te zijn wanneer baasje of vrouwtje thuiskomen, wanneer ze even zijn weggeweest. dan laat ik een blije miep-piepje horen! Mijn staartje wil dan wel kwispelen, maar dat lukt ( nog ) niet. Ik vind het contact met hun heel fijn. Als ze bij me zitten, dan leg ik het liefst mijn koppie in hun handen, ik zoek contact zelf op. Met mijn snuitje kom ik dichterbij, om hun te voelen. Ja zelfs zo dat ik soms een paar centimeter van mijn kussen af moet tijgeren, omdat ik ze wil voelen.

Ik heb ook al kennisgemaakt met de knuffels. Die vind ik interessant, hier mag ik zelfs in bijten, maar dat durf ik niet zo goed. Ik heb wel laten zien dat er diep in mij, een klein pittig dametje schuilt: Wanneer Isa dicht bij mijn knuffel komt, krijg ik een klein rimpel-neusje, dan laat ik zien dat ik niet wil dat zij hem afpakt.

Ik wen steeds meer aan de geluiden in huis. Ze hebben een koffiezetapparaat wat zelf bonen maalt. Dat maakt behoorlijk wat herrie, maar na een paar keer te hebben gehoord, weet ik dat dat niet zo eng is. Ook het verkeer wat voor hun huis voorbij rijdt, vind ik niet zo eng. Het lijkt wel alsof ik dit al gewend was van vroeger ...

Baasje en vrouwtje zijn blij met deze eerste nacht en dag. Ik schijn ook zindelijk te zijn, wat dat dan ook mag betekenen. Kortom, ze hebben er vertrouwen in dat het wel goed gaat komen met mij. Maar we zijn er nog niet, en dat gaat nog wel eventjes duren.

Nieuw thuis

Zondag, 13 november 2016

Ik word wakker, en ik voel dat vandaag een bijzondere dag gaat worden.
Gek genoeg durf ik vanuit mijn veilige hoekje vandaan te komen, en ga ik de drukke huiskamer verkennen. Daar staat een grote mand en ik ga daar eens in snuffelen.

Even later word ik weer opgetild, en ik weet dat er iets gaat gebeuren.
Ik zie daar de man en vrouw staan, die gisteren bij me waren.
Ze doen me een tuigje om, en ik mag met ze mee naar buiten.
Dit is eng, buiten is niet fijn, en aan een tuigje voel ik me niet veilig want ik kan niet wegkruipen, help!

Een hondje komt op me af, de man heeft haar eerst aan de riem maar maakt haar dan los. Ze snuffelt bij me en geeft meteen een grom. Wie ben jij? Ik ben niet bang van haar, ik weet dat zij hetzelfde is als ik ben. Ik weet niet waarom, maar ik voel dat aan.

Ze rent weg en ik wil haar achterna rennen, hee, dat is fijn! Ik hoor het vrouwtje vragen: het lijkt wel alsof haar staartje is gebroken, er lijkt een knak in te zitten. Wat bedoelt ze daarmee? Ja, als ik bang ben, dan gaat mijn staartje inderdaad tussen mijn achterpoten hangen, want ik wil klein zijn ... dan zien ze me niet ...

Maar nu ren ik achter Isa ( ze heet het andere hondje ) aan, en voel me voorzichtig blij worden. Mijn staartje komt heel voorzichtig uit de hang-positie, die doet het gelukkig nog! Ik zit nog wel in een tuigje, maar dat geeft even niet.

Plotseling schrik ik van een groot zwart stuk plastic, en binnen 2 seconden heb ik me uit het tuigje gewurmd, ik ben vrij! Dit is fijn, zo vrij loslopen, maar mag ik wel blij zijn? Ik ben bang om blij te zijn maar ik ren lekker rond en de man en vrouw zien verbaasd dat er ineens een blij uitgelaten Beagletje voor hun neus verschijnt. Is dit dezelfde als die van een paar seconden geleden?

Isa negeert me, maar geeft een grauw wanneer ik te dicht bij haar in de buurt kom. Ik mag niet op dezelfde plek snuffelen, en ik mag niet aan haar kont ruiken, dan wordt ze boos.

De man en vrouw overleggen, en voordat ik weet wat er gaat gebeuren, zit ik ineens achterin een auto. Ik maak me klein, en ik laat me niet horen ... ik ben er niet.

We stoppen, en de man haalt me uit de auto. Ik mag los in een grote tuin, met rondom een hek waar ik niet uit kan ontsnappen. En daar is Isa weer. Ze rent vrolijk de tuin door, en ik ren vrolijk met haar mee! Ik verken deze tuin, en zie veel struiken. Dat ziet er veilig uit, hier kan ik me verschuilen. Ik maak me klein en blijf in de struiken zitten. Hier kan ik me wel veilig voelen, dat ligt vast lekker om te slapen.

Ik moet mee naar een huis maar dat wil ik niet. Langs een hekje lopen vind ik eng ... ik wil in de veilige tuin met de struiken blijven. Maar deze mensen willen me toch verder meenemen. Ik laat me optillen, en ik kom in een huis. Dit vind ik niet fijn, ik wil op een plekje blijven. Bij de achterdeur blijf ik zitten, en ik verroer me niet. Ik ben er niet. Isa komt af en toe kijken en geeft een grom, maar daar ben ik niet bang van. Ik ben bang voor de omgeving. De mensen komen bij me zitten en aaien me. Ik voel me veilig bij hun, en leg mijn kop in hun handen.

Voorzichtig eet ik even later een paar brokjes, en drink ik wat water. Dit hebben ze bij me gezet. De keuken vind ik eng, daar wil ik niet naartoe. Maar de mensen vinden het goed dat ik hier blijf. Ze leggen een mooie kussen voor me weg, en tillen me hierop. Dit is fijn. Bij de achterdeur op dit kussen voel ik me veilig. Eindelijk vind ik rust. Ik val in slaap en heb rust. De mensen hoor ik zachtjes praten en een beetje lachen : we hebben weer een snurk-Beagle in huis hoor ik ze zeggen ... maar ik slaap alweer.

Ik ben Nomi

Zaterdag, 12 november 2016

Ik lig in mijn veilige hoekje, weggekropen onder een kast. Als ik me maar klein maak, en zo min mogelijk beweeg, dan zien ze me niet. Hier ben ik veilig.
Buiten mijn veilig hoekje lopen mensen en heel veel honden, maar ik ben bang...
Ze zeggen dat ik het hier beter ga krijgen, dan daar waar ik eerst was.
Ik heb in Portugal gewoond, maar ik wil dat vergeten, dat was niet fijn. Wat er daar met me is gebeurd weet ik niet en wil ik vergeten.

Een mevrouw wil me uit mijn veilige hoekje weghalen, maar ik wil niet mee.
Toch lukt het haar met veel moeite, en word ik weggedragen.

We komen in een kamer, en daar staan een man en vrouw op me te wachten, en ik word meteen in de armen van deze vrouw geduwd. Ik ril en tril, want ik ben bang ...
Dan merk ik dat deze vrouw ook bang is, ze begint te huilen, terwijl ze me voorzichtig aait.
Niet bang zijn, ik doe je niks ... ik wil alleen maar onzichtbaar zijn, maar jij moet niet bang voor mij zijn, vrouwtje!

De man komt voorzichtig dichterbij en pakt me bij mijn koppie vast, hij kijkt in mijn ogen en ik zie ook bij hem tranen. Deze mensen zijn net zo bang als ik, zouden zij ook een veilig hoekje hebben?

Ik hoor ze praten, en ik stop met trillen, dit voelt veilig. We gaan op de grond zitten, en ik ga me steeds veiliger voelen.

Dan word ik weer opgetild, en gaan deze mensen weg. Nee niet weggaan, ik wil lief voor jullie zijn! Ik kruip weer terug in mijn veilig hoekje onder de kast, daar ben ik onzichtbaar en daar kan me niks gebeuren.