Ik heb nu gewoon een levend speelgoedje in huis, waarmee ik kan ravotten, stoeien, rennen, uitdagen, en tegenaan kan liggen.
Oké, soms ben ik wat minder blij, wanneer ze met haar kleine scherpe tandjes ineens in mijn oor hangt, of in mijn poot bijt, ja dan moet ik haar even duidelijk maken dat dit pijn doet.
Maar ik weet dat we nu al hele goeie vriendinnen gaan worden, als ze later groot is.
Hoe groot ze precies gaat worden, weten mijn baasjes nog niet echt. Maar ik vind het allemaal best hoor, hoe groot of klein ze ook is als ze later volwassen is, ik blijf haar gewoon altijd leuk en lief vinden!
Mijn baasjes zeggen dat ik ook veranderd ben. Ik ben speelser dan ooit, en ook durf ik nu ook steeds meer. Dat komt omdat ik me niet wil laten kennen tegenover Mila. Ik moet natuurlijk wel het goede voorbeeld geven. Dus moet ik mijn angst-situaties ook zelf gaan overwinnen. En dan zijn mijn baasjes ook weer enorm trots op mij!
vliegende oren, vliegende staarten, spelen op de bank, wat een (heerlijk) hondenleven!
BeantwoordenVerwijderen