Sinds ik hier woon, heb ik veel steun aan mijn grote zus Isa gehad.
Zij heeft me geleerd dat alles wat ik eng vond, helemaal niet zo eng was.
Ook heeft ze me geleerd hoe ik mijn baasjes om mijn pootje kan winden, als ik echt heel graag iets wil hebben.
Maar sinds kort is Isa aan het veranderen.
Ze zette me altijd op mijn plaats wanneer ik iets te enthousiast was. Of wanneer ik te dicht bij haar eten in de buurt kwam.
Dat is minder aan het worden.
Ik merk dat Isa rustiger aan het worden is. En soms lijkt het net alsof ze het niet meer helemaal meer weet. Dan staat ze te staren naar iets, zonder te kijken. En ook blaft ze dan zomaar ineens heel fel, naar iets wat er niet is.
Ze krijgt hier nu medicijnen voor, zodat ze wat rustiger wordt. En dat merk ik nu ook heel goed aan haar gedrag.
Ze zoekt mij nu meer op. Gaat steeds vaker bij me liggen, of tegen me aan liggen.
Ik vind dat wel fijn, hoewel ik het soms niet zo op prijs stel.
Ik kan nu ook steeds vaker laten merken of ik iets wel of niet wil tegenover Isa.
Ja, ik merk dat ik wat hogerop kom op de ladder, en dat ik nu steeds zelfverzekerder ga worden.
Mijn baasjes vinden het enerzijds fijn om mij te zien groeien ( nee, niet letterlijk, want ze vinden dat ik iets teveel in de breedte ga groeien! ) maar anderzijds vinden ze het voor Isa erg moeilijk.
Ondertussen liggen we dus wel steeds vaker bij elkaar, en dat vinden mijn baasjes weer erg vertederend.
Gelukkig is Isa nog steeds fit en actief wanneer we buiten wandelen. Daar geniet ze nog steeds volop van! En ik, ik mag ook nog steeds soms los van de riem. Ik weet nu ook dat ik mijn vrouwtje moet laten geloven dat ik naar haar luister wanneer ze me bij haar roept. Zolang ze denkt dat ik goed luister, heb ik mijn vrijheid tijdens het wandelen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten