De dierenarts

Joepie, vrouwtje komt thuis en we mogen weer mee in de auto!
Dat betekent meestal, lekker wandelen in het bos of in de polder.
Maar nu gaat ze een hele andere kant op ... er klopt iets niet hoor ...

We rijden naar de stad, en daar stopt de auto.
Vrouwtje zegt tegen Isa dat ze in de auto moet blijven, alleen ik mag eruit. Waarom ?

We wandelen naar een gebouw, en ik loop maar gewoon braaf mee. Ik blijf dicht bij vrouwtje in de buurt.
Binnen in het gebouw lopen we naar een balie, wat is het hier vreemd zeg. Allemaal vreemde luchtjes en vreemde mensen.
Terwijl het vrouwtje aan het praten is, blijf ik heel netjes tegen haar benen aan zitten. Braaf en geduldig wacht ik op wat er gaat gebeuren.

Ik mag op de weegschaal, en ik weeg schoon aan de haak 8,9 kg!

We moeten even gaan zitten, en ik ga ook hier weer keurig braaf naast het vrouwtje zitten. Een ander hondje, pupje nog, komt bij me snuffelen, maar ik trek verwaand mijn neusje omhoog. Nu even niet, zie je niet dat ik hier heel mooi en  braaf zit te zitten ?

En dan mogen we naar een kamer waar nog 2 andere mensen in witte jassen op me wachten. Ik mag op een tafel staan, en ik kijk naar deze mensen met mijn allerliefste blik. Ik hoor : aaaah, wat is dit een schatje! Ja, dat hoor ik graag.
Ik krijg een snoepje en dit pak ik heel voorzichtig aan.
Een paar aaien over mijn koppie, en er wordt in mijn oren gekeken. Mijn tanden worden  gecontroleerd, en ook mijn buikje wordt nagekeken. Hier heb ik een klein litteken zitten wat de laatste dagen een beetje rood is geworden. Mijn oogjes worden ook nagekeken, en er wordt gezegd dat ze een beetje ontstoken zijn. Ik krijg een paar druppeltjes zalf erin. Dit laat ik heel rustig toe.
Dan wil de witte schort mijn staartje omhoog halen, maar dit vind ik niet fijn. Ik laat het merken dat ik hier niet van gediend ben! Dit is heel gevoelig bij mij ... Er is iets mee gebeurd een tijdje terug maar ik weet niet meer wat het is. Daarom draag ik mijn staart ook niet mooi kaarsrecht omhoog zoals het bij een Beagle hoort te zijn. Verder heb ik er geen last van, dus gelukkig doen ze er verder niets mee.

Dan krijg ik een snoepje, maar ik ben beledigd omdat ze aan mijn staart zat, en ik neem het dan ook niet meer aan. Na twee pogingen geeft de witte schort het op.

Terug bij de balie wordt ik weer geaaid door andere witte schorten, en volgens mij heb ik ze allemaal wel om mijn pootjes gewonden hoor! Ze vinden me heel lief allemaal.

Gelukkig gaan we hierna alsnog lekker wandelen, en ik ben weer lekker blij en vrolijk!

Nu wordt er wel 3 x per dag in mijn oogjes gedruppeld, en krijg ik een extra soort brokje door mijn eten, waardoor mijn wondje weer beter gaat worden.

Het vrouwtje is in ieder geval blij verrast dat ik alles zo mooi en in vertrouwen toelaat!