Er is langs het polderweggetje een strook met bosjes die ik altijd erg interessant vind.
Ik zie en ruik daar van alles, daar moet echt wel iets zitten van konijnen of zelfs ook reeën.
We komen daar langs, en ik duik meteen met mijn neus tussen de struiken. En dan zit ik ineens vast met de riem. Vrouwtje probeert me nog voorzichtig terug te halen, maar dat lukt niet. De riem zit vast aan de harde takken. Terwijl ze bezig is om de riem los te krijgen, met Isa aan de andere hand ( wat natuurlijk niet echt handig werkt ) zie ik mijn kans schoon ...
Ik stap achteruit en wurm me zo uit mijn tuigje! Tja vrouwtje, waarom moeilijk doen terwijl het zo veel makkelijker gaat?
Vrouwtje schrikt en roept me meteen bij zich, maar ik wandel maar gewoon alvast verder. We gingen toch die kant op?
De neus aan de grond, mijn staart zwiept vrolijk heen en weer, de boer staat lachend naar ons te kijken terwijl hij op het land aan het werk is ...
Dit bevalt me wel. Vrouwtje roept en rent me achterna. Hee, dat wilde je toch gaan doen? Dat hoorde ik je van de week nog zeggen, misschien ga ik Nomi eens leren om met mee te lopen tijdens het hardlopen. Nou, nu gaan we dat maar alvast oefenen!
Dan draait vrouwtje zich om. Nomi, kom we gaan weer terug. Oke, ik huppel vrolijk weer richting het vrouwtje. Maar zodra ik zie dat ze me wil aanlijnen, duik ik weer weg. Loslopen is zoveel leuker!
Dus weer verder de polderweg door. Een ouder echtpaar komt ons tegemoet met een kruising Beagle/Boerenfox. Hee, hij lijkt wel een beetje op mij. Alleen heb ik langere oren ( die even niet werken ) en een langere staart. We blijven even staan, en ik ben toch wel zo nieuwsgierig om bij deze vrouw te kijken. Na een paar keer heen en weer lopen, laat ze een koekje zien. Ze aait me en pakt me vast, en voordat ik het weet zit ik weer in mijn tuigje ...
Jammer hoor. Ik had het wel erg naar mijn zin! Maar enfin, vrouwtje houdt me nu voortaan kort bij deze bosjes ...
